Tegelen - Groesbeek 88 km (224 km)

Toen ik vannacht om vier uur wakker werd en de aardappels af wilde gieten kreeg ik te maken met een protestactie van mijn kunstknieën. “Moeten we nu al weer”, was de reactie. Maar na enige geruststellende woorden, gingen ze met de korte loop akkoord.

Om acht uur ben ik wakker en ik hoop dat ze nu wel tot actie bereid zijn. Dat valt mee. Ik heb verder lekker geslapen en nu is het weer tijd om in actie te komen. Na de douche en nadat ik me in mijn wielerkostuum heb gehesen., is het tijd voor het ontbijt. Maar dat neem ik niet hier in de B&B. Ik eet er heen 9€ aan af. Ik kan wel thee zetten en ik neem er een pakje sultana’s bij. Straks in de stad komt de rest wel. Om precies negen uur stap ik dan op de fiets. De weg daalt lekker Tegelen binnen. Mijn slaapplaats was namelijk tegen de Duitse grens aan bij Kaldenkirchen. In het centrum van het stadje vind ik een bakker, waar ik de rest van mijn ontbijt nuttig. Vlak bij de bakker hangt een plattegrond van de omgeving aan de muur. Even kijken hoe ik bij de brug over de Maas kan komen. Er zit ook een inzet van het stadje bij. Maar bij nader inzien blijkt dit van Venlo te zijn. Midden in Tegelen. Ra, ra. Dan maar op goed geluk. En het geluk is, dat ik weer bij het pontje waar ik gisteren mee heen ben gegaan. Ik ga nu weer. Het pontje ligt aan de overkant tevergeefs op klanten te wachten en als de pontbaas mij ziet, komt hij leeg aangesneld. Hij ziet blijkbaar, dat ik nog een flinke tocht voor de boeg heb. Ik heb een privé overvaart. En al gauw ben ik onderweg naar Blerick, steeds vlak langs de Maas over rustige weggetjes. Bij Blerick moet ik even zoeken hoe ik verder moet. Ik ben het een beetje zat om steeds op de beschrijving van de route te lezen dat ik daar en daar R moet of L of nog erger RD. Het knoopuntenstelsel blijkt namelijk vrijwel gelijk aan mijn tocht te lopen. Bij elk knooppunt staat een bord met alle knooppunten uit de omgeving. Ik schrijf er een paar op en dan hoef ik niet elke keer af te stappen. Zo kom ik zonder omwegen in Grubbenvorst en vandaar naar Lottum. Het is elf uur en ik heb 25 kilometer gefietst. Dus koffietijd. Maar zouden ze hier een café hebben? Ja hoor, vlak bij de kerk. De kerk is open, maar het café is dicht. Even verderop is de romantische theetuin van Door&Roos. Hier hebben ze ook koffie met echte Limburgse vlaai. Omdat dit toch mijn laatste dag in Limburg is, waag ik het er op. Met slagroom. En het is een prima besluit. Een half uurtje later ben ik weer op weg. Mijn route maakt hier een flinke omweg naar Broekhuizen, alleen met het extra ritje in Tegelen in mijn achterhoofd, vergeet ik dat maar en ik rijd rechtstreeks naar dat plaatsje en dat is echt niet langs een doorgaande weg met auto’s er naast. Na nog wat plaatsjes kom ik in Geysteren. Ook een plaatsje van niks. Maar even voorbij het dorp staan er vlaggen langs de weg. Op het terrein naast de weg wordt het “Zalige Zonde” festival gegeven. Ik ben er om half een en het zal om één uur beginnen. Er staan diverse bouwsels van kunstenaars. Ze hebben er de hele week aan gewerkt en vanmiddag is alles te bezichtigen. En ik ben de eerste. Een kunstenaar heeft een beeld uit een ruw houten boomstam tot beeld gezaagd. Het is nog niet af en je kan ook nog niet zien wat het voorstelt. Iemand heeft sterke drank gedistilleerd. En ik mag er wat van proeven, maar hij mag het niet verkopen. Hij geeft de flessen weg aan de medewerkers van het festival. Even een toevallige onderbreking van een warme dag. Want dat is het weer. Het is al gauw 29 graden en de komende dagen schijnt het nog warmer te worden. Ik fiets wel met de zon in mijn nek, dat scheelt. Scheelt dat? Zo ga ik naar Boxmeer, allemaal kleine weggetjes, vaak tussen de maisvelden door. Er zijn hier ook veel boomkwekerijen, rozenkwekers, maar dan voor de struiken. En zelfs velden vol met afrikaantjes. Om twee uur wordt het tijd voor de lunch. Midden in het landelijk gebied staat een zorgboerderij en die heeft er ook een cafeetje bij.ik neem een glas cola en een tosti. Hier staat ook een monument voor een oorlogsvlieger, die hier is neergestort omdat hij tegen de mast van een groot zeilschip was gevlogen. Hij is er bij omgekomen. Op een begleidend bord staan ook de namen van zijn twee broers, die ook als vliegenier in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Bij Gennip ga ik over de Maas en neem hier afscheid van de rivier, die ik vanaf de Belgische grens min of meer ben gevolgd. Ten noorden van Gennep is een grote waterplas. Ik fiets daar langs. Het is daar ontzettend druk met zwemmers. Ik aarzel of ik hier ook niet even ga pootje baden. Maar als ik mijn fiets achter moet laten buiten het hek, haak ik af. En fiets door. Tot ik een knooppuntbordje zie 25. Dat moet ik hebben, want ik moet nu van de route af, omdat ik in Groesbeek mijn logeer  adres heb. De weg gaat steil omhoog en ja, dat wordt weer lopen. Als ik boven ben staat er het bordje naar knooppunt 46. Het was toch 25? Ik snap er niets van. Ik wil niet terug. Als het wel goed is, moet ik weer omhoog. Ik waag het erop. 46 is een heel stuk verder weg. En als ik daar ben, zie ik weer 25 staan. Een pak van mijn hart. Maar zeg dat maar niet te snel, want het gaat over een mulle zandweg, en als ik zeg mul, dan is het ook mul. Niet te fietsen. Alleen een smal richeltje langs de kant is nog een beetje te doen... of niet, want daar lig ik op mijn snufferd. Gelukkig is alleen mijn stuur dwars gaan staan en bij mij zit alles nog recht. De rest ga k dan maar weer lopen. Gelukkig niet al te ver. En zo daal ik Groesbeek binnen. Op goed geluk neem ik de rondweg en zie ik al de naam van de straat waar ik moet zijn. Ik kijk op mijn telletje. Die staat op 88 km. Wel een beetje (te) ver, vind ik ook zelf. 

De vrouw des huizes staat me al op te wachten. We stellen elkaar voor en dan: wil je wat drinken? Nou, als het kan, een lekker biertje. HEB IK NIET IN HUIS. Ik kan wel janken. Een colaatje dan? HEB IK OOK NIET. Alleen appelsap of water. Nou geef me dan maar water (als u het missen kan, denk ik dan.) En dan komt ze met een klein glaasje water, terwijl ik er wel liters van op kan, bij wijze van spreken. Maar het is aardig aangeboden. Dan krijg ik instructies. Mevrouw is heel pietje precies. Om te beginnen moet ik bij de deur mijn schoenen uit. Dan mag ik mijn tassen niet mee naar boven nemen, want als je overal slaapt heb je zo bedwantsen in huis. In een mandje mag ik de spulletjes uit mijn tassen leggen, die ik nodig heb. Dan naar boven. De hele verdieping is voor mij. Ik heb een eigen toilet en eigen douche, wel een handdoekje voor de douche neerleggen vanwege de hygiëne. Er staan twee aparte bedden. Dit bed is voor jou, op het andere bed mag je niets leggen. Er naast is een zitkamer, ook voor mij met een kleine tv toestel. Alleen op deze twee knopjes drukken, anders raakt hij van slag. En zo gaat het maar door. Als ik gedoucht heb, bel ik Cissy en dan ga ik met mijn papieren naar beneden, want ik krijg een kopje koffie. Intussen is de heer des huizes ook thuis gekomen op zijn Harley. En samen drinken we koffie, terwijl ik een slaapplaats voor morgen probeer te boeken. Bij het derde telefoontje lukt het. In Gendringen. O, dat is vlakbij, als je via Kleve en Emmerich gaat, ben je er zo. Maar dat is niet mijn bedoeling, ik wil mijn route doen en die gaat via Nijmegen, wel een stuk om, maar ook veel mooier. Waar kan ik eten ( en vooral veel bier drinken). Daarvoor moet ik naar het centrum. Om zes uur pak ik de fiets en rijd naar het centrum, wel weer berg op. En aan het begin van de dorpsstraat is een restaurant, waar ik neerstrijk. Heel aardige bediening en het eten is ook goed en niet duur. Een drie gangen diner voor 19,95€. Ik neem een uiensoep, lamsrack, patat, salade en een ijsje met aardbeien. Voordat het voorgerecht komt heb ik al twee biertjes op. De eerste kwam niet eens tot mijn maag, zo snel verdampte hij. Bij het eten nog twee biertjes. En geheel voldaan fiets ik terug naar mijn slaapadres. Mevrouw heeft intussen in de tuin een zitje voor mij klaar gemaakt, maar daar heb ik geen wifi. Ik ga beneden in haar praktijkruimte zitten. Ze is traumapsychologe. Jaap is werkbouwkundige. Het wordt tijd dat ik mijn verhaal publiceer. Daar komt ie.