Witteveen - Haren 71 km (585 km)

De voorlaatste dag zit er op. Morgen nog een rukje verder en dan heb ik mijn einddoel bereikt. Ik moet mijn visie op Drenthe bijstellen. Vandaag was het landschap een stuk mooier, bossen, heidevelden, parklandschap, kleine weggetjes, fietspaden, uitzicht. 
Maar laat ik om acht uur beginnen. Geen wekker, maar de innerlijke klok zegt dat het tijd is om wakker te worden. Eerst lekker douchen en dan het ontbijt. Ja, dat gaat wel even anders dan de vorige dagen. Ik moet het namelijk zelf klaar maken. Maar dat is geen probleem. In een keukenkastje staat een blad met een bol brood, appelstroop, beschuit, e.d. En in de koelkast kaas en worst en een potje eigengemaakte jam. En twee eitjes, die ik zelf moet koken. Ik hou het bij één. Maar hoe krijg ik het gas aan? Er ligt een doosje lucifers naast het gastoestel, maar van bijzonder slechte kwaliteit. Er zitten nog vier lucifers in. Met de laatste krijg ik het gastoestel aan. Als het water kookt wil ik het gas wat lager zetten. Dan gaat mijn vlam uit. Geen eitje? Gelukkig wil een andere brander het wel doen met de ontsteking, die in het toestel zit. Dus toch een eitje. Na het ontbijt moet ik natuurlijk alles ook afwassen, want een machine is er niet. Maar ik heb me tot het minimum beperkt. Ik doe ook thee in een bidon en ook voor aan tafel. Maar dat smaakt absoluut niet, zodat de thee uit de bidon ook in het riool  verdwijnt. Om kwart over negen nog even betalen. Ik vraag de eigenaar, wat een mens hier doet. Hij komt hier niet vandaan, maar hij vindt het hier prachtig. En een huis de helft van de prijs elders. Alleen hij doet er helemaal niets aan om de buitenboel een beetje te onderhouden. Lang leve de natuur.
Dan stap ik op en rijd naar het plaatsje Witteveen zelf. Daar staat weer een knooppuntenbord en ik schrijf alle nummers op. Het eerst rijd ik naar Orvelte. Daar kwamen we vroeger ook meermalen. Het bestond uit een aantal oude boerderijen en andere gebouwen tot een soort museumdorp. Maar nu is het veel commerciëler geworden. Galerieën, restaurants, enz. Ik ben er dan ook gauw door heen. Alleen het oude kruidenierswinkeltje met koloniale waren is er nog. Ik kom nu door een mooi natuurgebied. Op een zeker ogenblik zie ik op een paddestoel, dat ik 3 km vanaf het voormalig kamp Westerbork ben. Ik besluit daarvoor een ommetje te maken. Ook hier is het een en ander veranderd in vergelijking toen we hier eerder geweest zijn. Het huis van de commandant is helemaal in een soort kas geplaatst om het tegen alle weersinvloeden te beschermen. Er is een barak opgetrokken en er staan ook twee spoorwegwagons maar de 102.000 steentjes op de voormalige appelplaats staan er nog. Een indrukwekkend gezicht. Van hier fiets ik nog 2,5 km naar het bezoekerscentrum. We hebben dat stuk toen helemaal gelopen, nu rijdt er een pendelbus. In het bezoekerscentrum koop ik een kopje koffie met een gevulde koek, veel meer hebben ze er niet bij. Mijn fiets moet ik onbeheerd laten staan, zodat ik niet al te lang blijf zitten. Ik stap op naar Grolloo, maar onderweg zie ik op de knooppuntenbordjes, dat ok ook rechtstreeks naar Rolde kan. Dat doe ik dan maar. Hier kom ik weer op de oorspronkelijke route. Ik fiets het dorp door op zoek naar een pinautomaat en een lunchplaats. Voor het eerste spreek ik twee rustende postbezorgsters aan. Even verderop is een pinautomaat bij de Rabobank. Daar moet ik even wachten op twee dames, die me voor zijn. Een dagje fietsen? Nee, ik kom uit Maastricht en wijs op mijn pet. Fietserpad. O, ik heb het Pieterpad gelopen, en zo ontstaat conversatie. Na een poosje neem ik afscheid van de dames, die me nog een goede reis toewensen. Nu nog lunchen. Dat kan bij de bakker. Die verkoopt ook belegde broodjes. Ik neem een broodje Oud Drents. Dat is een chiabatta met oude kaas en Drentse mosterd. 

Ten noorden van Rolde is het Balloërveld, een uitgestrekt natuurgebied. Daar fiets ik langs. Het valt me wat tegen, want een deel bestaat gewoon uit weiland. Steeds verder naar het noorden ga ik. Lekker windje in de rug, die nu sterker is dan de afgelopen dagen. Het is ook niet meer zo warm, zo’n 24 graden. Het zonnetje schijnt, maar er zijn ook wolkenvelden. Het is hier mooi fietsen, veel kleine weggetjes en fietspaden door de bossen en door de heidevelden. 

Zo nader ik Zuidlaren. Het is nog vroeg. Carla en Markus zijn niet voor zes uur thuis. In een deel van het Zuidlaardermeer is een recreatiegebied. Misschien kan ik daar een uurtje rondbrengen en nog wat zwemmen. Maar ik kan de plek niet meer terugvinden. Via Midlaren kom ik in Noordlaren en dan ben ik in de provincie Groningen. Het is nu nog een paar kilometer naar Haren, waar ik overnacht. Ik ben in het centrum om half vier. Ik strijk neer op het enige terras en bestel een grote bier. Intussen bekijk ik alvast de route van morgen. Na nog den bier is het over half vijf. Ik heb gevraagd waar een supermarkt is. Albert Hein is achter de kerk. Daar koop ik twee flessen wijn als geschenk. Nu naar de Jachtlaan 12. Maar als ik daar arriveer, blijken Carla en Markus daar helemaal niet te wonen. Ik kijk op mijn telefoon. Ik moet op nummer 28 zijn. Excuses. Geeft niets. En dan kan ik op nummer 28 in de tuin zitten. Ik begin alvast aan mijn verhaal en om kwart voor zes komt Markus thuis. Ik krijg meteen een biertje en we zitten gezellig te praten. Om zes uur komt Carla thuis. De hele dag gewerkt. Om zeven uur gaan we eten. Ze heeft een visschotel gemaakt met gebakken aardappeltjes en sperziebonen. Eindelijk geen patat. Als we na het eten koffie hebben gedronken, lopen we nog even naar het centrum voor een ijsje, bij de Italiaanse ijsboer. We wisselen veel informatie uit over onze fietsreizen. Zij brengen hun vakanties ook hoofdzakelijk op de fiets door. Maar dan wel echt, met een tentje op de camping.

We drinken nog wat en dan trek ik me terug om dit verhaal af te maken.

Ik kan helaas geen foto’s meer publiceren, omdat ik ze niet op mijn iPad krijg. Maar als ik thuis ben, zal ik ze nog toevoegen.

En dan op speciaal verzoek van Harald de prijsvraag: Raad het exacte aantal kilometers dat ik deze vakantie gereden heb, als ik morgen voor het begin van het Pieterpad sta. In Pieterburen staat een bord dat het begin aangeeft. Als er geen winnaar is, dan is er een troostprijs voor degene die er het meest dichtbij zit. De hoofdprijs is een zeehond, de troostprijs trouwens ook. Inzenden kan tot dat ik zaterdag mijn laatste bijdrage publiceer.

Succes!!!