Eibergen - Denekamp 75 km (427 km)

Het was weer volop genieten vandaag en volop zweten. Het was vandaag 34 graden.  Maar Sjoert heb je het dan niet warm? Nou dat valt eigenlijk wel mee, als je maar fietst. Je veroorzaakt zelf een tegenwind doordat je fietst, bovendien rijd je vaak door een bos of onder grote bomen door. Het is wel zaak flink te drinken. Ik heb anderhalve liter water bij me en onderweg vul ik dat ook nog een keer aan. Maar laat ik niet op de dingen vooruit lopen, eh, fietsen, want lopen hoef ik niet meer te doen. 

Vanmorgen vroeg werd ik wakker gekraaid door de haan, eigen in koor, want ze hebben zes hanen tussen de kippen. Maar dat geeft wel lekkere eieren, zoals ik heb mogen proeven.

Henk en Wouter zijn geen broers, ze zijn getrouwd. Wouter moet vandaag geopereerd worden aan een liesbreuk. Hij moet om zeven uur in het ziekenhuis in Enschede zijn. Henk brengt hem weg. Als ik om acht uur opsta komt Henk net weer thuis. We ontbijten samen en dan vertelt Henk dat ze al 13 jaar samen zijn. We hebben even een goed gesprek. Henk vertelt, dat hij de indruk heeft, dat men in deze streek toleranter is dan in het westen. Maar laatst waren ze in Arnhem, en daar voelde het niet goed. We refereren aan wat er vorig jaar is gebeurd, waar een man in elkaar geslagen is. Van de opbrengst van de B&B kunnen ze niet leven. Henk is al 22 jaar beheerder van de Eibergse sporthal. Wouter moet wel een half salaris uit de B&B halen. Gisteravond laat hoorde ik ze nog over het erf lopen, even bij alle dieren langs, vertelt Henk.

Het is weer een (te) goed verzorgd ontbijt. Ik bepaal me tot twee boterhammen met zelfgemaakte jam en een roggebrood met kaas, en natuurlijk een eitje van de eigen kip. Ik kan je niet vertellen van welke kip, humort Henk. 

Dan ga ik alles weer aan mijn fiets hangen en vergeet bijna mijn helm mee te nemen, die ik nu al 6 dagen meesleep. Erger is, dat ik wel in Gendringen mijn schoenlepel kwijt ben geraakt, zodat ik nu moeilijk in de schoenen kom. Morgen maar een nieuwe kopen. 

De rit in de ochtend is weer fenomenaal. Veel kleine weggetjes door de natuur, Beekjes, waar het water via watervalletjes naar beneden stroomt. De fietspaden zijn meestal onverhard, maar wel goed te berijden. Ik wil in Buurse gaan koffie drinken, maar een paar kilometer daarvoor staat een schaapskooi. Het bestaat uit drie gebouwen, de echte kooi voor de schapen, een hooischuur en een bezoekerscentrum, dat pas in juni is open gegaan. Hier is de koffie klaar en ze hebben er ook nog appeltaart met slagroom bij. Even pauze. De schapen zijn in het ven en blijven daar de hele zomer, maar het bezoekerscentrum, dat nog gedeeltelijk moet worden ingericht wordt gerund door vrijwilligers, een oudere man en een mevrouw. Ik ben op dit moment de enige gast. De man komt een praatje maken en licht een en ander toe. Ik doe ook vrijwilligerswerk, zeg ik. Op Pampus, maar daar zult u wel nooit geweest zijn. Heb ik het even mis. Een paar jaar geleden is hij met familie voor Pampus komen liggen. Dan ga ik door naar Buurse. Even verderop, op de grens met Duitsland is weer een knooppunt. Ik probeer nog steeds de knooppunten te volgen. Maar dat lukt niet altijd, zoals later zal blijken. Maar bij dit knooppunt moet ik toch weer even op het bord kijken, waar mijn volgende knoop ligt. Er naast staat een bankje en daar zitten twee oudere dames mandarijntjes te eten. Wilt u er ook één? Nou, als ik u niet ontrief. En gezellig zitten we met z’n drieën mandarijntjes te peuzelen en tevens route informatie uit te wisselen. Zij komen vandaan, waar ik heen moet. Enschede is verschrikkelijk, veel opgebroken en bordjes, die ontbreken. Na een gezellig kwartiertje stap ik weer op, richting... Enschede. Ik raak hier ook helemaal de weg kwijt. Geen bordje gezien, ook geen officiële rood-witte bordjes. Ik hoop met een beetje geluk en intuïtie, de kaart en mijn gezonde verstand de weg te kunnen hervinden. Niet dus. Uiteindelijk beland ik in het centrum van Enschede. Er is markt, maar daar heb ik geen boodschap aan. Ik herinner me alleen, dat van hier een rechtstreekse weg leidt naar Glanerbrug, waar ik moet zijn. Dus dan maar hierlangs. Halverwege een winkelcentrum. Het is lunchtijd, dus waarom niet. Vanuit de verte zie ik dat er een bakker is. Met een beetje geluk verkoopt die ook belegde broodjes. Ik wil een broodje kaas en een broodje ham. Hebben we niet meer. We hebben alleen broodjes, die ik niet wil hebben. Gelukkig is ernaast een XXXXL Albert Hein. Nou ja, een x- je meer of minder. Maar wel een heel mooie winkel. Weet je wat, dan doe ik hier mijn lunchinkopen. Ik koop twee kaiserbroodjes, een onsje ossenworst, een halve liter karnemelk en een bakje fruit. Voor je de slagboom door gaat, de winkel in, is een heel grote hal, waar ook Etos en Gall&Gall een winkel hebben, plus een restaurant. In de hal staan twee enorme banken. Genoeg plaats voor een lekkere lunch. Bij de Etos koop ik nog een potje uiercrême. Waar zal dat nouvoor zijn. Nou, eh. Het zit zo lekker. Laten we het daar maar op houden. 

Vanmorgen realiseerde ik me, dat als ik vanmiddag pas vanaf vijf uur op mijn adres kan komen, dat het dan wel eens te laat zal zijn om nog een slaapplaats voor morgenavond te scoren. Weet je wat, ik doe het hier. Het is hier lekker koel. En als ik bot vang in Oosterhesselen, waar vier adressen zijn, waarvan drie onbereikbaar en de vierde is al bezet, ga ik verder zoeken. In Witteveen zijn ook twee adressen en bij de eerste heb ik beet. Zo, dus ook weer geregeld. Maar nu nog mijn watervoorraad aanvullen. Ik heb al een liter water op en ik moet nog zo ver. Een restaurant heeft altijd een ... toilet, en daar is ook een ... kraan. Ik loop met mijn bidons naar binnen en vul ze met lekker koud Twents water. Tegen tweeën stap ik weer geheel voorbereid op. Glanerbrug, vlak bij de grens. Op mijn kaart zie ik, dat ik bij het station naar het noorden moet. Maar nergens staat richting station aangegeven. Gelukkig vind ik het wel. Het gaat de goede richting op. Ik moet naar knoop 18. Ja daar staat een bord. 18? Nee 93 en ik zit bij de Duitse grens. Terug? Nee, van z’n leven niet. Dan maar naar 70 wat wel op het bord staat aangegeven. Maar nu moet ik een stuk door Duitsland en dat land staat er niet om bekend, dat alle bordjes er staan. Een echtpaar staat ook te kijken en weet het ook niet meer. Ik ga maar op goed geluk. De weg leidt naar Bad Bentheim, maar daar moet ik helemaal niet zijn. Bij de eerste zijweg links stop ik. Uit die weg komt een man aanrijden. Hij is bezig een route te controleren en hij weet het ook niet meer. Maar als ik die weg neem, kom ik bij de oude grensovergang bij De Lutte. En warempel. Het klopt. Als we mekaar weer tegenkomen? Biertje? Zo gaan we ieder ons weegs.  Dwars door het natuurgebied, het Lutterzand vind ik de weg naar Denekamp. Het is half vijf. In het centrum zijn diverse restaurants en café’s. Ik strijk neer bij één en bestel een halve liter bier. En die is op voordat ik er erg in heb. Vooruit dan nog maar één, maar niet meer zo’n grote. Het laatste stuk naar mijn logeeradres, even buiten Denekamp aan een zijweggetje van de doorgaande weg naar Nordhorn fiets ik op alcohol. Ze zijn thuis. Eerst maar douchen en de was doen. Die kan buiten aan de wasmolen. Dan ga ik in de tuin de dag evalueren en morgen voorbereiden.

Om zeven uur komt de heer des huizes zeggen dat er richting Nordhorn, zo’n 800 meter verder een restaurant is, waar je goed en goedkoop kunt eten. Maar ze sluiten al vroeg. Dus ik er heen gesneld. En het eten is inderdaad goed. Goulashsoep, biefstuk met patat en een ijscoupe. Tegen half negen ben ik thuis. Ik heb de sleutel meegekregen, want meneer en mevrouw zijn naar de zangclub.

Het is warm in mijn hol. Wel staat er een vinnetje te blazen. Ik hoop dat het genoeg is. Maar dat hoor je morgen wel.